Het is een doordeweekse middag en buiten schijnt het zonnetje. Ik ben toe aan de lente en elke vezel in mijn lijf schreeuwt het uit tegen de winter, dat hij moet ophoepelen en gauw! Het is mooi geweest, maar er is een tijd van komen en een tijd van gaan.
Lieve Femmers,
Daar ben ik weer! Ik ben er even een weekje tussenuit geweest, omdat ik druk bezig was met allerlei dingen. Als bijvoorbeeld het voorbereiden van een workshop die ik ga geven over poëzie. Het voorbereiden ervan nam wat tijd in beslag. Eigenlijk nam het piekeren erover meer tijd in beslag, dan het daadwerkelijk voorbereiden ervan.
Één keer in het jaar mag je jouw verjaardag vieren, met de mensen die je het meest dierbaar zijn. Gemiddeld zijn er per dag 18 miljoen mensen jarig over de gehele wereld. Het is onbegonnen werk om iedere dag stil te staan bij de mensen die jarig zijn en met hen een gezellig feestje mee te vieren. Gelukkig zijn er een aantal feestdagen bedacht die we wel met elkaar mogen delen en die ieder jaar weer terug keren!
Ik heb onlangs een artikel gelezen waarin stond, dat kinderen van nature veel meer lachen dan volwassenen. Waar zij tot wel driehonderd keer per dag om iets kunnen lachen, doen wij dat maar zo een dertig keer. We krijgen naarmate we ouder worden natuurlijk meer verantwoordelijkheden, hebben waarschijnlijk ook meer om te verliezen, maken ons druk over hoe andere mensen op ons gedrag reageren etc.
Als kind was ik rond deze (kerst)tijd van het jaar het gelukkigst. Mijn moeder die warme chocolademelk voor ons maakte met een heerlijke laag slagroom, de bordspellen die uit de kast gehaald werden, het op kerstochtend van de trap afstormen met kriebels van opwinding. Het graniet dat glanste en het roestvrijstaal dat een zachte gloed kreeg door het kaarslicht, terwijl ik al watertandend toe keek hoe de broodjes uit de oven gehaald werden.