Door Hester – Hester is een 14-jarige scholier en blogger op www.hesterly.nl. Ze is gek op haar Noorse Boskat, onlosmakelijk verbonden met haar mobiel en een echte chocoholic. In deze wekelijkse column schrijft ze graag over alle fenomenen uit haar leven waarmee ze de spot kan drijven – inclusief zichzelf.
Het is op zich een hartstikke positief ding dat ik mijn schoolboeken niet een dag van te voren al moet ophalen op school, want ik zou echt niet weten hoe ik die 20 boeken zelfstandig thuis zou moeten krijgen, maar of ik nou echt blij word van een grote blauw met oranje Van Dijk doos in mijn kamer? Nee. En de inhoud? Hmm… Op zich is het fijn dat mijn boeken op tijd zijn, want dat is wel eens anders geweest en believe me, dat is geen pretje, maar ik word stiekem wel een beetje zenuwachtig van al die informatie die ik aan het eind van het jaar moet snappen en kennen. Bovendien wil ik op dat moment (ondertussen zit mijn eerste schoolweek er al weer bijna op, maar toen ik mijn boeken binnenkreeg was dat natuurlijk nog niet zo) nog helemaal niet aan school herinnerd worden en al zeker niet door een vijftien kilo wegend gevaarte vol saaie informatie, dus meestal doe ik er niet veel meer mee dan ‘m open snijden, er even een blik in werpen en hem met mijn voet ergens in een hoek schuiven.
Als ik moest kiezen tussen zomer en winter, zou ik niet al te lang na te hoeven denken. Mijn lichaam is met geen enkele extreme temperatuur blij, maar de Nederlandse zomers zijn vaak toch een stuk minder heftig dan de winters en kou is gewoon onvermijdbaar. Want waar je in de zomer nog ventilators, korte kleding en deo kan inschakelen, worden in de winter mijn vingers ook door de dikste skihandschoenen heen nog ijs- en ijskoud en moet ik met het uitzoeken van een nagellakkleurtje voor mijn tenen (blote teennagels vind ik gewoon écht niet mooi) opletten dat het niet vloekt met paars.
Vakantie is leuk, en óp vakantie gaan is minstens even leuk. Even je dagelijkse ritme en stekkie laten varen, heel andere dingen doen en op een heel andere plek zijn – I love it. Maar come on, heeft er óóit iemand zonder tegenzin zijn koffer gepakt? Ik denk het niet. Zelf vind ik het echt een rotwerkje en je kan me wel vertellen dat ik het voor een goed doel doe, maar dat weet ik zelf ook wel en daar wordt je tas inpakken niet leuker van. Het liefst stel ik dat dus uit tot het laatste moment en begin ik pas als mijn moeder me al tien keer gevraagd heeft of ik er al wat aan gedaan heb. Bedenken welke kleding je allemaal mee neemt, of dat een beetje met elkaar combineert en afgestemd is op het weer, welke make-up je wel gaat gebruiken en welke niet (hallo, misschien ga ik wel een keertje helemaal los!
Afgelopen week bracht ik in plaats van in de drukke Randstad, in het gezellige en weidse Friesland door. Ik verbleef daar in een normaal huis (geen campings voor mij), waardoor het geen probleem was om een vriendin uit te nodigen voor een paar daagjes en we een klein motorbootje van de eigenares van het huis mochten gebruiken. Nu moet je weten dat ik alles behalve een waterrat ben – vraag me niet naar mijn A-diploma –, maar goed, ik kan zwemmen. Niet dat ik dat vaak doe, want de laatste keer dat ik zwom is ondertussen alweer een jaar geleden. Dat toont misschien wel aan dat mijn liefde voor water niet onbeschrijflijk groot is. Bovendien ben ik ook geen ontzettende durfal en die combinatie van redenen zorgde ervoor dat ik de eerste keer dat ik op dat bootje vaarde, de hele tijd verstijfd in dezelfde houding zat. Blij dat ik het overleefd had, klom ik na een kwartiertje weer op de kant. Dat vind ik nou echt wat voor mijn vader, en ik kijk wel toe, dacht ik.