Door Hester – Hester is een 14-jarige scholier en blogger op www.hesterly.nl. Ze is gek op haar Noorse Boskat, onlosmakelijk verbonden met haar mobiel en een echte chocoholic. In deze wekelijkse column schrijft ze graag over alle fenomenen uit haar leven waarmee ze de spot kan drijven – inclusief zichzelf.
it could’ve been me…
Als ik één ding ben, dan is het wel nieuwsgierig. Gelukkig is daar op zich niets mis mee, het is juist een best wel goede eigenschap en ik denk dat ik er later ook nog wel wat aan ga hebben. Ik weet nog niet precies wat ik wil gaan doen, maar waarschijnlijk gaat het toch een beetje de kant van journalistiek/communicatie et cetera op, en dan is het best handig als je een beetje kan schrijven (daar mogen jullie over oordelen, maar ik vind het in elk geval leuk om te doen) én zo nodig mensen de oren van het hoofd vraagt. Zonder nieuwsgierigheid doe je dat misschien niet zo snel uit jezelf, maar ik ben altijd benieuwd naar dingen, kan mensen wel honderd verschillende vragen stellen als iets me eenmaal interesseert (oeps…) en ben ook leergierig. Dat laatste is wat mij betreft un petit peu hetzelfde, maar misschien zit het ‘m erin dat leergierigheid amper door kan slaan naar het negatieve, wat bij nieuwsgierigheid nog wel kan. Of ik daar weleens last van heb? Nou, ehm, tja… Haha, nee, het valt wel mee hoor. Ik ben geen obsessieve lezer van roddelblaadjes, sterker nog, ik lees ze helemaal nooit; ik heb het sowieso niet zo op de celebs. Het leven van ‘normale’ mensen, the girl next door’s, vind ik veel leuker. Vooral als je er glimpen van opvangt op social media vraag ik me af hoe mensen nou precies hun dag indelen, wat ze het liefste doen, waar ze een enorme hekel aan hebben en wat ze later willen gaan doen. En dat zijn dan nog maar een paar vragen die in me opkomen (ja, het is af en toe heel druk in mijn hoofd).
Als ik moest kiezen tussen zomer en winter, zou ik niet al te lang na te hoeven denken. Mijn lichaam is met geen enkele extreme temperatuur blij, maar de Nederlandse zomers zijn vaak toch een stuk minder heftig dan de winters en kou is gewoon onvermijdbaar. Want waar je in de zomer nog ventilators, korte kleding en deo kan inschakelen, worden in de winter mijn vingers ook door de dikste skihandschoenen heen nog ijs- en ijskoud en moet ik met het uitzoeken van een nagellakkleurtje voor mijn tenen (blote teennagels vind ik gewoon écht niet mooi) opletten dat het niet vloekt met paars.
Afgelopen week bracht ik in plaats van in de drukke Randstad, in het gezellige en weidse Friesland door. Ik verbleef daar in een normaal huis (geen campings voor mij), waardoor het geen probleem was om een vriendin uit te nodigen voor een paar daagjes en we een klein motorbootje van de eigenares van het huis mochten gebruiken. Nu moet je weten dat ik alles behalve een waterrat ben – vraag me niet naar mijn A-diploma –, maar goed, ik kan zwemmen. Niet dat ik dat vaak doe, want de laatste keer dat ik zwom is ondertussen alweer een jaar geleden. Dat toont misschien wel aan dat mijn liefde voor water niet onbeschrijflijk groot is. Bovendien ben ik ook geen ontzettende durfal en die combinatie van redenen zorgde ervoor dat ik de eerste keer dat ik op dat bootje vaarde, de hele tijd verstijfd in dezelfde houding zat. Blij dat ik het overleefd had, klom ik na een kwartiertje weer op de kant. Dat vind ik nou echt wat voor mijn vader, en ik kijk wel toe, dacht ik.