Het is vandaag zondag en buiten is het koud. Eindeloos heb ik nagedacht over de positieve dingen aan de winter. Verbitteren van de kou, het krabben van de autoruit, uitglijden op straat… Oké, dat was niet bepaald positief te noemen. Er kwamen nog wat mooie anekdotes in me op als: ‘Laten we dit seizoen eens een gloeiend hart toedragen’, ‘Koude tijden, dragen warme dingen met zich mee!’ En toen dacht ik weer aan al die keren dat mijn oren aan het jeuken waren en het enige positieve daaraan was, de leuke oorwarmers die ik kon dragen!
Ik probeerde de leuke puntjes en activiteiten op te schrijven voor een ‘feel-good-winter stuk’, tot ik bij het woord vlam kwam. Een spannende film kijken op de bank met marshmallows in de hand al bereidend aan een vlam van een kaars. Ik brak mijn verhaal af en kon alleen nog maar denken aan warmte. De eerste zonnestralen op je huid, de eerste knisperingen van het warme zand onder je voeten, de eerste dag met zonder jas, de goede vibe op een zomerse festivaldag. Vervolgens gingen mijn gedachten uit naar wuivende palmbomen, parelwitte stranden en azuurblauwe zeeën. En daar zit ik dan, al fantaserend over reizen die ik nog zo graag maken wil. Heel eerlijk gezegd ben ik an sich niet de beste reizigster in de wereld. Vanwege mijn slechte gevoel voor richting en topografie heb ik het talent om rond te kunnen dwalen in ieder werelddeel, zonder te beseffen waar ik ben. En naast mijn belabberde innerlijke kompas heb ik nog het gemis van een toffe, relaxte ‘alles-onder-controle’ blik. Als ik niet alles onder controle heb, dan zie ik er ook niet uit alsof ik alles onder controle heb. En als ik de weg kwijt ben, wat toch vrij vaak voorkomt, dan zie ik er ook uit alsof ik de weg kwijt ben.
Toch kan ik eindeloos genieten van het in mijn gedachten reizen, naar voor mij nog onbestemde plekken. Maar uiteindelijk keert de dagelijkse orde weer terug in mijn apengeest. Mijn gedachten die van tak naar tak zwieren en tientallen fantasieën per minuut aansnijden zonder enige vorm van beteugeling, verwarmen mijn koude oren en neus. En zo besef ik mij, dat ik toch wel een warm hart toedraag aan de winter.
Dit koude seizoen laat mij het belang van warmte zien. En niet alleen gericht op het weer, maar ook op vele andere aspecten. Net als de natuur die zich gedurende de winter even terugtrekt, is dit ook een periode van zelfbezinning voor mij. En net als de seizoenen die veranderen, verander ik langzaam mee. Ik doe steeds nieuwe inzichten op, waardoor oude denkbeelden zich verplaatsen en dan komen er weer nieuwe inzichten, zodat de vorige inzichten weer oude denkbeelden zijn die zich verplaatsen. Het is een figuurlijke scheidslijn. Alsof er een mysterieuze weg voor je uit ligt, die je altijd een paar stappen voor blijft. En zo ben je ook aan het reizen. Maar dan op een andere manier. En ik stel me beweeglijk, verplaatsbaar en soepel op. Een leerlinge op de zich immer verplaatsende grens van een mysterieuze weg. En wie weet ligt er nog een mooie reis in het verschiet.. Antartica?
Succes met het trotseren van de koude dagen!
Liefs,
Rowenda Mackelie
