Column: Tom cat & Jerry mouse

De dagen tussen kerst en oud en nieuw bracht FemmeMagazine’s Hester door in een huisje op een vakantiepark. En wat doe je dan behalve slapen, eten en natuur snuiven? Tom & Jerry kijken!

Misschien niet voor iedereen een logische beredenering, maar bij ons thuis gaan deze twee tegenpolen vaak mee in een van de koffers. Ik neem aan dat iedereen ze wel kent van vroeger en ik snap niet hoe je ze níet leuk zou kunnen vinden. Ik ben helemaal geen tekenfilmfreak, maar hier kan ik nog net zo van genieten als tien jaar terug – net zoals mijn ouders overigens. Er zijn een paar redenen waarom ik geen genoeg kan krijgen van dit eeuwige kat-en-muisspelletje.

…. ik kan mijn gezicht niet in de plooi houden als Tom opeens de vorm van een koekenpan heeft aangenomen

Allereerst de geniale acties. Hoe flauw het ook is, ik kan mijn gezicht niet in de plooi houden als Tom opeens de vorm van een koekenpan heeft aangenomen, Jerry de pootjes onder zijn lijf vandaan rent of een van de twee in de val van een ander loopt en vervolgens zo plat als een dubbeltje op de grond belandt en na een seconde alweer aan zijn zoveelste leven begint. Het is eigenlijk een continue versie van de actiegedeeltes in Home Alone en zeker in zo’n tekenfilmpje, dat dus niet eens realistisch hóeft te zijn, kan ik er enorm van genieten. En dubbel om liggen, I admit it. Hoewel Tom & Jerry natuurlijk de helden van de korte maar krachtige afleveringen zijn, vind ik de chagrijnige en typisch Amerikaanse huishoudster en het kantoormiepje/bazin des huizes ook enorm goed gevonden. Alle andere personages die de revue passeren, zoals de Napolitaanse muis, de leerlingmuis die een opleiding tot ‘muisketier’ volgt en het lelijke eendje, zijn wat mij betreft ook al even leuk.

Iets wat je misschien niet meteen doorhebt, maar de sfeer wel helemaal maakt, is de muziek. Te beginnen bij de intro, die ik ondertussen overal uit zou herkennen. Maar vooral de tekenfilmpjes en vele achtervolgingen zelf zouden niets zijn zonder de nodige muzikale begeleiding. Ik blijf me erover verbazen hoe je met amper gesproken tekst mensen alsnog zo goed kan betrekken in je ‘verhaal’. Niet dat dat verhaal ook maar ergens op slaat, maar aangezien het “touché, pussycat” vijf dagen later nog steeds te horen was in ons huis, moet het op de een of andere manier toch een grote aantrekkingskracht hebben…

Kijk jij nog weleens naar Tom & Jerry of vind je er niets aan?

Bron beeld: WeHeartIt