Column: eigenlijk hè…

Deze woorden komen Femme Magazine’s Hester inmiddels allesbehalve onbekend voor. Een week geleden deed ze auditie voor een toneelstuk op haar school en laten ‘eigenlijk hè…’ nou net de eerste twee woorden zijn van haar auditietekst…

Een echt acteertalent zou ik mezelf niet willen noemen, maar dat komt vooral omdat ik het eigenlijk nooit doe. Uiteraard vertel ik wel eens een leugentje om bestwil of overdrijf ik iets, maar om dat nou gelijk acteren te noemen… Nee. Meer ervaring dan de musical in groep acht had ik dan ook niet toen ik me aanmeldde voor de audities, maar niet geschoten is altijd mis, toch? Vandaar dat ik vrolijk een mailtje terug typte dat ik wel een poging wilde wagen en een aantal dagen later mijn auditietekst in mijn mailbox aantrof. In tegenstelling tot anderen hoefde ik geen verlangens om een boom te zijn uit te spreken en ook niet te bedenken wat ik tegen een eventuele crush zou zeggen, maar een tekst die begon met ‘eigenlijk hè… eigenlijk baal ik er zo van’ instuderen.

So that’s what I did voordat ik op de bewuste dag naar school ging. Toen rest van de school het weekend inluidde, liep ik samen met een stuk of 70 andere leerlingen de aula binnen. Als auditie doen je al stressvol genoeg lijkt: dit was auditie doen met de rest van de kandidaten er ook nog bij. Dat wist ik van tevoren gelukkig al wel, maar super relaxed valt het niet te noemen. Gelukkig hoefde ik niet als eerste, ondanks mijn achternaam met een B, en kon ik eerst nog even inspiratie opdoen uit de audities van anderen. Hoewel ik het niet voor elkaar kreeg ontspannen achterover te leunen, nam de spanning wel elke keer een beetje meer af. Totdat ook mijn naam werd afgekondigd…

…. dus hoe kan het dat je de teksten van anderen na zoveel keer horen bijna uit je hoofd weet, maar je eigen tekst toch vergeet?

Kan iemand me even uitleggen hoe het kan dat je de teksten van anderen na zoveel keer horen bijna zelf uit je hoofd weet, maar je eigen tekst toch vergeet? Goed, eigenlijk is het best logisch, maar echt handig: neuh. Gelukkig was ik een van de velen die stuntelde met zijn of haar tekst en hing er een heel fijne sfeer, waardoor ik mijn reputatie op school niet gelijk hoefde te vrezen, maar voor mijn eigenwaarde was het niet echt goed. Een tweede kans greep ik dan ook met beide handen aan en gelukkig ging dat wel vloeiend. Good job, brains. Toch was ik allesbehalve verbaasd toen ik mijn naam de volgende dag onder het kopje ‘figuranten’ zag staan. Ach, misschien is het maar beter ook… Scheelt me weer een hoop stress!

Heb jij wel eens auditie gedaan voor iets?

Bron afbeelding