Column: wednesday struggles

Door Hester – Hester is een 14-jarige scholier en blogger op www.hesterly.nl. Ze is gek op haar Noorse Boskat, onlosmakelijk verbonden met haar mobiel en een echte chocoholic. In deze wekelijkse column schrijft ze graag over alle fenomenen uit haar leven waarmee ze de spot kan drijven – inclusief zichzelf.  

Woensdagmorgen, kwart voor acht. Normaal de tijd waarop ik bijna van de ontbijttafel opsta, maar als het druk is in mijn fysiopraktijk moet ik mijn rustig-wakker-wordentijd  inleveren om een halfuurtje eerder dan normaal al op de fiets te springen. Ik weet dat 7:50 best meevalt (al ziet het er erger uit als ik die zeven zo zie staan!), maar ik merkte toch wel dat het vroeger was dan normaal. Overal op de weg was het nog rustig en ik was zelf volgens mij ook nog een beetje rozig. Mijn hersens vonden het namelijk wel leuk om me in de war te maken met het gevoel alsof ik aan het kamperen was. Dat doe ik nooit, maar verder ben ik nooit zo vroeg buiten, dus vandaar de (ietwat vreemde) associatie, denk ik. Na een kwartiertje fietsen en een paar minuutjes wachten mocht ik me weer volledig uitleven op alle apparaten die daar staan. Vijf minuten achter elkaar armfietsen, met gewichtjes in de weer en dan nog vanalles met andere apparaten… Op sommige momenten is het verschil tussen een sportschool en de fysio me net iets te klein.

Eigenlijk had ik op dat moment namelijk op het gymveld moeten staan en laat ik me daar nou net niet helemaal op mijn plek voelen

Anyway, na een halfuurtje was ik klaar en dat was aan de ene kant positief, want hoewel het niet verschrikkelijk is, weet ik mijn tijd wel beter te besteden, maar aan de andere kant had ik er nog wel graag een uurtje gebleven. Eigenlijk had ik op dat moment namelijk op het gymveld moeten staan en laat ik me daar nou net niet helemaal op mijn plek voelen. Maar goed, spijbelen is ook niet zo mijn ding, dus ik liep naar mijn kluisje om mijn jas eruit te toveren. Terwijl ik op mijn hurken bij de kluisjes zat, tikte een mevrouw me aan – ‘Je bent vergeten je riem door een lusje te doen, ik dacht ik zeg het maar even, als je zo nog naar school moet…’ Ik bedankte haar vriendelijk om vervolgens door te lopen naar de wc. Gelukkig is die daar heerlijk groot, zodat ik even de tijd en ruimte had om me op te frissen én mijn riempje goed te doen. Jammer genoeg gaf de spiegel een stuk minder charmant beeld weer dan ik zag toen ik wegging: hallo droge lippen, springerige plukjes haar (de verkeerde kant op, obviously) en gemascarade wimpers die hun dag niet hadden. Met een zucht stapte ik weer naar buiten, om tegelijk met de vrouw van net mijn fiets van slot te halen.

Zoals je begrijpt was mijn fietstochtje terug net iets minder relaxed – het kampeergevoel was ik ergens tussen de fitnessapparaten verloren en er stond me een nieuwe opgave te wachten: gym. Dat is echt een vak apart bij mij. Expres nam ik de weg met de meeste stoplichten, reed ik niet door oranje of rood en trapte ik opeens heel langzaam. Eenmaal op het veld aangekomen geloofden ze me op mijn ‘ik kom van de fysio’woord (iets om te onthouden!) en kon ik gelijk doorlopen naar de kleedkamers om vervolgens discus te werpen en hockey te spelen tegen een team dat tien keer zo goed was als het onze. Terug op school maakte ik na een korte pauze (waarom hebben gymleraren zo’n slecht tijdsbesef?!) een so Frans en daarna een onverwachte so godsdienst en om 16:00 liep ik dan eindelijk de schooldeuren weer uit. De woensdag breekt altijd zo lekker de week, maar dat is de ene keer positiever dan de andere keer…

Breekt jouw woensdag de week op een positieve of een negatieve manier? En heb/had je ook zo’n hekel aan gym, of ben ik de enige?

Bron afbeelding