Column: het leed dat boeken kaften heet

Door Hester – Hester is een 14-jarige scholier en blogger op www.hesterly.nl. Ze is gek op haar Noorse Boskat, onlosmakelijk verbonden met haar mobiel en een echte chocoholic. In deze wekelijkse column schrijft ze graag over alle fenomenen uit haar leven waarmee ze de spot kan drijven – inclusief zichzelf.

Het is op zich een hartstikke positief ding dat ik mijn schoolboeken niet een dag van te voren al moet ophalen op school, want ik zou echt niet weten hoe ik die 20 boeken zelfstandig thuis zou moeten krijgen, maar of ik nou echt blij word van een grote blauw met oranje Van Dijk doos in mijn kamer? Nee. En de inhoud? Hmm… Op zich is het fijn dat mijn boeken op tijd zijn, want dat is wel eens anders geweest en believe me, dat is geen pretje, maar ik word stiekem wel een beetje zenuwachtig van al die informatie die ik aan het eind van het jaar moet snappen en kennen. Bovendien wil ik op dat moment (ondertussen zit mijn eerste schoolweek er al weer bijna op, maar toen ik mijn boeken binnenkreeg was dat natuurlijk nog niet zo) nog helemaal niet aan school herinnerd worden en al zeker niet door een vijftien kilo wegend gevaarte vol saaie informatie, dus meestal doe ik er niet veel meer mee dan ‘m open snijden, er even een blik in werpen en hem met mijn voet ergens in een hoek schuiven.

Jammer genoeg moet ik er nog iéts meer mee doen voordat ik aan de hand van mijn rooster (ugh, shit gets real) de juiste boeken in mijn tas kan gooien. Het controleren is zo gedaan, al word ik elke keer weer depressief als ik zie dat ik twee tekstboeken in plaats van een tekst- en een taalboek heb van Latijn – de kaften zijn precies hetzelfde, alleen dat ene kleine woordje verschilt en blijkbaar vergeten ze dat elke keer te vertellen aan de mensen die deze vakantiebaantjes beoefenen zodat ik weer mooi een boek kan terugsturen om waarschijnlijk weer een verkeerd boek te ontvangen. Sowieso heb ik al veel te veel negatieve ervaring met de levering van schoolboeken, dus ik ben misschien een piepklein beetje partijdig. Om welke actie het me gaat, is het kaften van boeken. Papiertje eromheen, plakbandje erop, stukje afknippen, etiketje en klaar, zou je denken. Well, no. Niet bij mij.

Bij het derde boek begon ik overduidelijk de spirit te verliezen, kreukte de hele boel en wilde mijn boek niet eens meer dicht

Op een goede woensdagochtend in mijn laatste vakantieweek waagde ik me er dan toch aan. Ik installeerde me in de tuin met mijn boeken, gesorteerd op taal en niet-taal, drie rollen kaftpapier, een schaar en plakband. Mijn zus zat schuin tegenover mij en begon met frisse moed aan haar stapel. Na wat uitleg ging ook ik aan de slag. Ik moet zeggen, het ging best redelijk en mijn eerste twee boeken kwamen er dan ook nog best goed vanaf. Ik plakte, knipte en schreef er lustig op los en het zag er best gelikt uit. Bij het derde boek begon ik overduidelijk de spirit te verliezen, kreukte de hele boel en wilde mijn boek niet eens meer dicht. Mijn plakbandjes zaten te strak maar hoe los ik ze ook deed, ik kreeg het niet meer voor elkaar. Na een korte pauze ging ik, aangespoord door mijn vader, door met boek 4 en 5. Ook die belandden uiteindelijk bij mijn zus de kaftdokter. Kreukels, bobbels, losse flapjes, scheve ruggen of gescheurde stukken, het is zo overduidelijk niet mijn ding. In tegenstelling tot plakbandjes op de hoekjes plakken en etiketten recht plaatsen en beschrijven, wat ik de volgende dag dan ook bij mijn overige tien boeken deed en wat me toch een stuk beter beviel. De binnenkant van die boeken leren is me tot nu toe elk jaar wel goed afgegaan, maar ik vraag me af of ik het boeken kaften ooit nog eens onder de knie ga krijgen…

Heb jij je boeken dit jaar zelf gekaft, of heb je allang geen schoolboeken meer? 

Bron afbeelding